ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

[radioamateur]

Όποιος γνωρίζει για την ιστορία περισσότερες τεχνικές πληροφορίες για την κατασκευή του ας αναφέρει.

[Chris Valis]

http://www.radiofono.gr/museum/polutexneio.htm

[tzitzikas]

αυτο που φενεται στην φωτο παντως δεν ειναι 4 807. η συχνοτητα ηταν 1050 khz

[itta-vitta]

Τον πομπό του πολυτεχνείου το είχε κατασκευάσει ο Γιώργος ο easy rider, ραδιοπειρα(ματισ)τής των μεσαίων. Τον είχα γνωρίσει κάποτε πριν από 27-28 χρόνια στου Βασίλη στο Μοναστηράκι. Γνωριζόταν με τον Βασίλη. Εργαζόταν στην ερτ. Πριν από 2-3 χρόνια τον είδα στην τηλεόραση σε μια εκπομπή επετείου για το πολυτεχνείο. Στην ερτ εξακολουθει να εργάζεται. Είναι μάλιστα προϊστάμενος ή δ/ντης σε κάποιο τμήμα. Αν θυμάμαι καλά απ' ότι μου είχε πει, ήταν μηχάνημα με μια 6λ6 και μια ή δύο 807.

[Τρελός Επιστήμονας]

Έχω σε φωτογραφία ό,τι απόμεινε από τον ιστορικό πομπό του Πολυτεχνείου μετά την επέμβαση του στρατού αλλά δεν μπορώ να ανεβάσω τη φωτογραφία λόγω μεγέθους του αρχείου. Η φωτογραφία προέρχεται από "Τα Νέα" της εποχής. Τα δύο σασί που εικονίζονται είναι παλιά ραδιόφωνα. Αυτό το μικρό σασί που είναι μπροστά από τον ενισχυτή DUBLEX είναι από ραδιόφωνο λυχνιών μπαταρίας (1,5/90V). Το άλλο είναι από ραδιόφωνο με λυχνίες σειράς (12SA7, 12SK7 κλπ).

[weather1967]

Να συμπληρώσω και εγω κατι,αν και ετεροχρονισμενα τωρα ειδα το post .
Στην φωτο που εδειξε ο φιλος radioamateur δεξια διακρινονται 2 μεταβλητοι πυκνωτες ,ενας μετασχηματιστης πιο περα ,και τερμα δεξια ξαπλωμενη μια λυχνια 807 (ο Θρυλλος των AM) και το μαυρο αντικειμενο δεξια μπροστα ειναι ηλεκτρολυτικος πυκωτης ελαίου.
Και αριστερα διακρινεται το πηνιο συντονισμου της κεραιας ,γιατι για τους 1050 KHZ σιγουρα η κεραια δεν θα ηταν στο αυτο μηκος κυματος.
Τι θυμαμαι αν βλεπω Doublex ενισχυτες by Douvlidis Nεα Φιλαδέλφεια city

Τα υπολοιπα τα ειπατε εσεις παιδια

[antonis_p]

Τι θυμαμαι αν βλεπω Doublex ενισχυτες by Douvlidis Nεα Φιλαδέλφεια city

ο οποίος υπάρχει ακόμα, φυσικά χωρίς τα εργαστήριά του. Ούτε το γωνιακό ούτε το άλλο το μεγάλο. Έχει βρει ένα υπόγειο και χαίρεται όταν κάποιος πηγαίνει μέχρι εκεί και του ζητάει να του φτιάξει ένα τροφοδοτικό ή έναν ενισχυτή!

[weather1967]

ο οποίος υπάρχει ακόμα, φυσικά χωρίς τα εργαστήριά του. Ούτε το γωνιακό ούτε το άλλο το μεγάλο. Έχει βρει ένα υπόγειο και χαίρεται όταν κάποιος πηγαίνει μέχρι εκεί και του ζητάει να του φτιάξει ένα τροφοδοτικό ή έναν ενισχυτή!

Αυτο ειναι ευχαριστω νεο,γιατι περναγα απο εκει και δεν τα ειχα δει να υφιστανται ακομα ,και νομιζα οτι ο ανθρωπος βγηκε στην συνταξη και τα παρατησε,(αν και φανταζομαι οτι ειναι ηδη συνταξιουχος γιατι απο τοτε ηταν μεγαλος ανθρωπος),αλλα τελικα το μερακι αν το εχει καποιος μεσα του δεν το αφηνει ευκολα .

[radioamateur]

Χούντα δεν θυμάμαι, μα ούτε ελευθερία, της Μεταπολίτευσης καημένη γενιά…
Θυμάμαι, όμως, παιδάκι τη μάνα μου να κλαίει «για τα παιδιά που σκοτώσανε», θυμάμαι σʼ άλλη μια εικόνα τον πατέρα μου, την επόμενη χρονιά να ντύνεται για να φύγει για την Κύπρο, «μπαμπά, θα με πάρεις μαζί σου;»…
Όχι, χούντα δεν θυμάμαι. Θυμάμαι, όμως, όσα διάβασα μετά, στο νου μου, στα αφτιά και στην καρδιά μου έρχονται φωνές, κλάματα, κλαγγές, τραγούδια και νότες από ηχητικά ντοκουμέντα.

Ο ραδιοφωνικός σταθμός, τα γεγονότα

H λειτουργία του ραδιοφωνικού σταθμού που έστησαν οι φοιτητές μέσα στο Πολυτεχνείο, την Πέμπτη 15 Νοεμβρίου, δίνει νέα ποιότητα στην εξέγερση και τη μετατρέπει από φοιτητική σε παλλαϊκή. Χάρη στον ισχυρό πομπό του, όλη σχεδόν η πρωτεύουσα ακούει για πρώτη φορά - ύστερα από 6½ χρόνια - τη φωνή των Ελεύθερων Πολιορκημένων. Ακούει λόγο για Δημοκρατία, Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Δικαιοσύνη. Η Μαρία Δαμανάκη και ο Δημήτρης Παπαχρήστος είναι οι γνωστοί στο ευρύ κοινό εκφωνητές του Πολυτεχνείου. Ωστόσο, καθοριστικός ήταν ο ρόλος του «τρίτου» του σταθμού, του σκηνοθέτη Λάμπρου Παπαδημητράκη. Πλήθη λαού συρρέουν έξω από το Πολυτεχνείο. Καταλαμβάνουν τα πεζοδρόμια και σιγά-σιγά ξεχύνονται στο οδόστρωμα. H χούντα ανησυχεί, αλλά τα έχει χαμένα. Διστάζει να επιτεθεί και να καταστρέψει την «πολιτική της βιτρίνα». Την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 1973, η εξέγερση φτάνει στο αποκορύφωμά της. H Συντονιστική Επιτροπή του Πολυτεχνείου καλεί από τον ραδιοσταθμό της τους εργαζομένους και τον λαό να συσπειρωθούν γύρω από τους φοιτητές και διακηρύσσει την απαίτηση του ελληνικού λαού για: «άμεση παύση του τυραννικού καθεστώτος της χούντας και παράλληλη εγκαθίδρυση της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας». Ο χώρος γύρω από το Πολυτεχνείο καταλαμβάνεται από χιλιάδες λαού. H κυκλοφορία των αυτοκινήτων στην οδό Πατησίων και στους γύρω δρόμους διακόπτεται οριστικά. Αρχίζουν συγκρούσεις με την Αστυνομία. Οι διαδηλωτές στήνουν οδοφράγματα στους γύρω δρόμους και ανάβουν φωτιές. H Αστυνομία πυροβολεί στο ψαχνό από διάφορα περιφερειακά σημεία. Εδώ Πολυτεχνείο. Εδώ Πολυτεχνείο. Την ίδια ημέρα γίνεται κατάληψη της Πολυτεχνικής Σχολής Θεσσαλονίκης. Ακολουθούν κι εκεί συγκρούσεις με την Αστυνομία.
Η χούντα έχει τρομοκρατηθεί από τη λαϊκή υποστήριξη και τη μαχητικότητα της εξέγερσης. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος δίνει εντολή στον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων Δ. Ζαγοριανάκο να επέμβει ο στρατός. Στις 12 τα μεσάνυχτα από το Γουδί και τον Διόνυσο ξεκινούν τα τανκ. Στις 03.03 του Σαββάτου 17 Νοεμβρίου 1973 το τανκ ρίχνει την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου, καταπλακώνοντας τους διαδηλωτές που ήταν σκαρφαλωμένοι πάνω της και τραγουδούσαν τον Εθνικό Ύμνο.

Εδώ Πολυτεχνείο. Εδώ Πολυτεχνείο.

Μιλάει ένα κορίτσι κι ένα αγόρι
εκπέμπουνε τραγούδι μοιρολόι
χίλιες πενήντα αντένες η λαχτάρα
σε στόματα μανάδων η κατάρα…

Στρατός και Αστυνομία εισβάλλουν στο Μετσόβιο χτυπώντας και συλλαμβάνοντας όποιον έβλεπαν μπροστά τους. Σʼ έστησαν σε μια γωνιά και σημαδεύαν την καρδιά σου, Αχ χελιδόνι μου. Το ίδιο γίνεται και στη Θεσσαλονίκη στις 4 π.μ., Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί. Στρατός και Αστυνομία έριξαν πάνω από 326.000 σφαίρες, διότι «δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις». Διέπραξαν 24 φόνους και 128 απόπειρες ανθρωποκτονίας. Τραυματίστηκαν 1.103 πολίτες και 61 αστυνομικοί. Συνελήφθησαν 2.000 άνθρωποι, που ξυλοκοπήθηκαν και βασανίστηκαν. Τα παιδιά που χάθηκαν τα πιάσαν οι φρουρές…

Της εξέγερσης τα τραγούδια

Ο Διονύσης Σαββόπουλος θυμάται «χρονιές με αίμα και φωτιές/ και χούντας κι ιουλιανές» («Εμείς του '60»), ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία για τον Μάνο. Όταν σφίγγουν το χέρι οι Θεοδωράκης και Μπιθικώτσης, οι πρώτοι νεκροί στην Επιφάνεια με τη φωνή του Σεφέρη. Μην ξεχνάς τον Ωρωπό, Το γελαστό παιδί, Ο στρατιώτης, Παλικάρι στα Σφακιά, ο Τσε, Φίλοι και αδέλφια, Αγρίμια κι αγριμάκια μου, Στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ. Ένα το χελιδόνι Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ, Πότε θα κάμει ξαστεριά, σώπα, όπου να ʽναι θα σημάνουν οι καμπάνες. Διαφορετικοί τίτλοι που μια φτιάχνουν προτάσεις. Μια ιστορία. Την ιστορία την ίδια.

«Η πλατεία ήταν γεμάτη/ με το νόημα που 'χει κάτι/ απ' τις φωτιές/ στις γωνίες και τους δρόμους/ από συντρόφους οικοδόμους/ φοιτητές/ και συ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου/ κι ήσουν φως μου/ κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή/ σε γιορτή που δεν ξανάδα/ στη ζωή μου τη σκυφτή (...)» («Στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ»)

Το 1974 κυκλοφορούν από τον Μίκη «Τα τραγούδια του αγώνα», «Στην Ανατολή» (κύκλος τραγουδιών αφιερωμένος στην εξέγερση του Πολυτεχνείου), «Αρκαδία 6 - Αρκαδία 8», «Προδομένος λαός», «Νύχτα θανάτου», «Τα τραγούδια της Ζάτουνας», «Της εξορίας» κ.ά. Ο Θάνος Μικρούτσικος εμφανίζεται στη δισκογραφία με τα «Πολιτικά τραγούδια» (1975) σε ποίηση Χικμέτ και Μπίρμαν και λίγο αργότερα καταθέτει την «Καντάτα για τη Μακρόνησο» σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου (1976). Ο Γιάννης Μαρκόπουλος, με σημαντική παρουσία στα χρόνια της χούντας, καταθέτει μεταξύ άλλων τα έργα «Θεσσαλικός κύκλος» (1974), «Μετανάστες» (1974), «Ελεύθεροι πολιορκημένοι» (εμπνευσμένο από την αντιδικτατορική πάλη, 1977). Ο Μάνος Λοΐζος το «Καλημέρα ήλιε» (1974), «Τα τραγούδια του δρόμου» (1974), που ήταν πρώτες ηχογραφήσεις απαγορευμένων του τραγουδιών, όπως και «Τα νέγρικα» (1975). Ο Χρήστος Λεοντής γράφει το «Καπνισμένο τσουκάλι» (1975) σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου, ο Νίκος Μαμαγκάκης το «Σκλάβοι πολιορκημένοι» (1974), ο Δήμος Μούτσης τις «Μαρτυρίες» (1974) και την «Εργατική συμφωνία» (1976), ο Θωμάς Μπακαλάκος «Τα αγροτικά» (1975), ο Πάνος Τζαβέλλας, εξόριστος στα χρόνια της χούντας, παρουσιάζει σειρά δίσκων με αντάρτικα τραγούδια και δικά του. Ο Διονύσης Σαββόπουλος, μετά «Το περιβόλι του τρελού», τον «Μπάλο» και το «Βρώμικο ψωμί», επανέρχεται με τα «Δέκα χρόνια κομμάτια» (1975).

Ποιοι άλλοι δεν ξέχασαν το Πολυτεχνείο;

Οι Κατσιμιχαίοι εκπλήρωσαν την υπόσχεσή τους, με τρόπο υπαινικτικό: στο «Σήματα μορς» (1987) αναπολούν την παιδική τους ηλικία στο Μπραχάμι της δεκαετίας του '60 σε «ασπρόμαυρες, σκληρές φωτογραφίες». «Ξημέρωμα φριχτό, σαν πιστολιά /Ανοίγω αργά τα μάτια μου/ απ' τη λιποθυμιά. Κύλησαν γρήγορα τα χρόνια/ πέρασε ο καιρός αργά».
«Πέφτει το κόκκινο αστέρι/ κάνω ευχή για να μου φέρει γροθιά του ʽ60 στο ένα χέρι/ και στο άλλο δίκοπο μαχαίρι/ να έρθει η αγάπη μου η πρώτη/ να μαχαιρώσει τον προδότη/ το φιλελεύθερο ιππότη/ το γιάπη τον Ισκαριώτη», ερμηνεύει ο Τζιμάκος στο «17 Νοέμβρη απόγευμα».

Ο Μάνος Χατζιδάκις χαιρέτισε άλλο ένα τραγούδι ως παραγωγός του δίσκου «Η παρέλαση» (1989), το παρθενικό άλμπουμ του Φοίβου Δεληβοριά στον «Σείριο». Ο Φοίβος ήταν μόλις 16 ετών και ξυπνάνε μέσα του τα ευαίσθητα σε μια επέτειο, όχι από το ίδιο το Πολυτεχνείο, αλλ' από την απογοήτευση του πατέρα του εξαιτίας της διάψευσης των προσδοκιών του: «Είναι σήμερα τρελή Πρωτομαγιά/ κι η τηλεόραση να λέει για τη χούντα/ κι ο πατέρας μου κοιτά και με λόγια σιγανά/ μουρμουρίζει, πώς χάθηκαν ολ' αυτά…».

Δυο χρόνια μετά, το 1991, στο «Νοέμβρης '91 (17 χρόνια μετά) από το άλμπουμ «Αλήτης καιρός», ο Διονύσης Τσακνής διαλέγει έναν άλλο τρόπο να τραγουδήσει, μαζί με το Γιώργο Νταλάρα, για το Πολυτεχνείο. Μια… ερωτική μεταφορά:
«…Μα έχει ο καιρός γυρίσματα μεγάλωσε κι αυτή κι εγώ/ μεγάλωσαν κι φίλοι μου εκεί γύρω στα σαράντα/ στα κόμματα γαντζώθηκαν και γω δεν ξέρω τι να πω/ και άλλοι στο σπιτάκι τους για πάντα. Κρατάω το στόμα μου κλειστό τα χείλη μου ματώσανε/ κι αυτοί που μας προδώσανε ανέραστοι να μείνουν/ κουφάλες δεν ξοφλήσαμε αυτό έχω μόνο να τους πω/ τα όνειρα των εραστών δεν σβήνουν».

Τώρα, περιμένουμε τους νέους τραγουδοποιούς να γράψουν καινούρια. Και όχι, μάλλον δεν θα είναι κάποιος νικητής από κάποιο τηλεριάλιτι. Θα υπάρξει κάποιος άλλος; Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις. Οι πρωταγωνιστές του Πολυτεχνείου τι έγιναν; «Στη φοιτητριούλα που σ' έχει ερωτευτεί/ θα σε καταγγείλω, πονηρέ πολιτευτή».

Το Πολυτεχνείο είναι όλα αυτά που ήδη γνωρίζουμε, Μάνα μου Ελλάς. Αρκεί να μην το ξεχάσουμε ποτέ, γιʼ αυτό που ήταν και είναι. Εγώ, είπαμε, δεν έζησα Πολυτεχνείο, δυο δυνατές θύμησες έχω, Μη με ρωτάς, δε θυμάμαι, Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά να την ξεμοναχιάσει μεσ' τη νύχτα. Υπάρχει λόγος σοβαρός, που ήμουν νέος χλιαρός.

Προσθέστε στα σχόλια τα «δικά» σας, ατελείωτα τραγούδια που σας φέρνουν στο μυαλό το Πολυτεχνείο, τις «δικές» σας νότες του αγώνα, της εξέγερσης, της πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες, για τα αδέρφια που χάθηκαν νωρίς.

Στο Πολυτεχνείο έλα να σε δω, έχω δυο κουβέντες πάλι να σου πω…

πηγή: http://www.e-tetradio.gr/ar1935el_ed...lytexneio.html

[itta-vitta]

Δείτε εδώ:

http://www.athina984fm.gr/mouseio/polutexneio.htm