Ένα Μυθιστόρημα Ιστορικής Φαντασίας

[Ακρίτας]

Πρόλογος

Θα θυμάστε βέβαια, την περίοδο γύρω από τις τελευταίες εκλογές, που οι δημοσιογράφοι και οι διάφοροι πολιτικοί αναλυτές μας έπρηζαν με το "τέλος της μεταπολιτευτικής περιόδου". Επειδή έχω ένα κόλλημα με την αποσαφήνιση των λέξεων, γιατί πιστεύω ότι όταν χρησιμοποιούμε μια έννοια θα πρέπει να εννοούμε όλοι το ίδιο πράγμα, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι, ιδιαίτερα για τους πιο νέους.


- Στρατιωτική δικτακτορία (ή καλύτερα "δικτακτορία των στρατιωτικών"):

Περίοδος δικτακτορικής διακυβέρνησης της χώρας από ομάδα στρατιωτικών που κατέλαβαν την εξουσία με αναίμακτο πραξικόπημα την νύχτα της 20ης προς την 21η Απριλίου του 1967. Δεδομένου ότι η αντίδραση ήταν μηδενική, αφού εδραίωσαν την εξουσία τους συγκέντρωσαν τους πολιτικούς της εποχής και σε όσους δεν θέλησαν να παραμείνουν στη χώρα έδωσαν τα διαβατήριά τους και τους ξαπόστειλαν στο εξωτερικό για να οργανώσουν εκεί την "αντίσταση". Φυσικά οι περισσότεροι διάλεξαν το Παρίσι για τόπο εξορίας. Άλλοι πήγαν στην Αμερική (γύρισαν δηλαδή στην πατρίδα τους). Μάλιστα, επειδή οι αφελείς συνταγματάρχες πίστευαν ότι δεν πρέπει Έλληνες πρώην υπουργοί και πρωθυπουργοί να περιφέρονται ως επαίτες στο εξωτερικό τους έστελναν κανονικά και τη σύνταξή τους!
Σε όλη τη διάρκεια της δικτακτορικής διακυβέρνησης εκδηλώθηκαν μόνο δυο σοβαρές αντιστασιακές πράξεις. Η πρώτη ήταν το κίνημα του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου, τον Δεκέμριο του ίδιου έτους, που απέτυχε και ό ίδιος κατέφυγε στο Λονδίνο. Η δεύτερη ήταν το περιώνυμο "πολυτεχνείο" που παρά το απίστευτο παραμύθιασμα των παιδιών κάθε χρόνο στα σχολεία, δεν είχε καμμιά επίδραση στο καθεστώς αφού όχι μόνο δεν "έρριξε τη χούντα" αλλά ούτε και προκάλεσε κάποια αλλαγή αφού και η απομάκρυνση του Παπαδόπουλου και του Μαρκεζίνη την 25η Νοεμβρίου 1973, δηλαδή μια εβδομάδα μετά, ήταν προαποφασισμένη. Άντε, στις αντιστασιακές πράξεις να προσθέσουμε και την πολυδιαφημισμένη διαφυγή του αντιτορπιλλικού "Βέλος" στην Ιταλία, όπως και την άγνωστη διαφυγή ενος DACOTA στην τότε Σοβιετική Ένωση. Τους υπόλοιπους "νεοαντιστασιακούς" μήν τους πιστεύετε. Είτε συνεργάστηκαν με το δικτακτορικό καθεστώς, είτε ήταν χωμένοι στα λαγούμια τους.
Η δικτακτορία έληξε την 24η Ιουλίου 1974 με την παράδοση της εξουσίας στους ίδιους πολιτικούς, αυτους που πριν 7 χρόνια τους είχε ξαποστείλει. Καταλυτικό γεγονός ήταν η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο (Αττίλας 1), όπου δημιούργησαν ορισμένα προγεφυρώματα και θύλακες (περίπου 3% - 4% του νησιού). Καθοριστικό ρόλο έπαιξαν επίσης καί οι αφόρητες πιέσεις του αμερικανικού παράγοντα. Αντίθετα με ότι συμβαίνει σε άλλες χώρες η μετάβαση στη δημοκρατική διακυβέρνηση ήταν το ίδο ήρεμη όπως και η κατάληψη της εξουσίας (αναφέρομαι στον ελλαδικό χώρο γιατί τα γεγονότα της Κύπρου είναι ένα ολόκληρο ξεχωριστό βιβλίο). Αξίζει να σημειωθεί ότι τις επόμενες δυο δημοκρατικές κυβερνήσεις υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (επονομαζόμενο και "εθνάρχη" ή "εθνοσωτήρα") ώρκισε ο δικτακτορικός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Στρατηγός Φ. Γκιζίκης. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι ενώ αμέσως μετά τη μεταπολίτευση δόθηκε γενική αμνηστεία, αυτή στη συνέχεια ανακλήθηκε και οι πρωταίτιοι του πραξικοπήματος κάθισαν στο σκαμνί εκτός από δυο που διέφυγαν στην Ν. Αμερική. Καταδικάστηκαν σε θάνατο που μετατράπηκε σε ισόβια και παρέμειναν στη φυλακή. Κάποιοι αποφυλακίστηκαν σε βαθιά γεράματα. Κάποιοι αρνήθηκαν να ζητήσουν χάρη και πέθαναν στη φυλακή όπως ο επικεφαλής του πραξικοπήματος Γεώργιος Παπαδόπουλος. Αυτοί που διέφυγαν γύρισαν, σε βαθιά γεράματα και αυτοί, χωρίς να τους ενοχλήσει κάποιος.

-Μεταπολιτευτική περίοδος ή απλά "μεταπολίτευση"

Είναι η περίοδος που άρχισε με την παράδοσή της εξουσίας από τη δικτακτορική κυβέρνηση στους πολιτικούς και το σχηματισμό κυβέρνησης "εθνικής σωτηρίας" με στελέχη από όλο το πολιτικό φάσμα (εκτός από το ΚΚΕ που τότε ήταν εκτός νόμου). Ιστορικά, στην περίοδο αυτή θα πρέπει να τοποθετηθεί η κορύφωση του δράματος της Κύπρου αφού το 40% του κυπριακού εδάφους καταλήφθηκε μετά την επιχείρηση "Αττίλας 2" των Τούρκων, που εξαπολύθηκε την 15η Αυγούστου 1974, δηλαδή τρεις εβδομάδες μετά την ανάληψη της εξουσίας από την δημοκρατική κυβέρνηση. Σε όλη την περίοδο την εξουσία μοιράστηκαν δυο κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, με τη μερίδα του λέοντος να ανήκει στο πρώτο. Μια εξαίρεση ήταν το 1989 όταν μετά από αλλεπάλληλες εκλογές συνεργάστηκαν στην κυβέρνηση η ΝΔ με τον Κ. Μητσοτάκη και ο Συνασπισμός της Αριστεράς, στον οποίο συμμετείχαν όλα τα αριστερά κόμματα και το ΚΚΕ με τον Χ. Φλωράκη, προκειμένου να φύγει από την εξουσία ο Ανδρέας Παπανδρέου. Το γεγονός της συνεργασίας ενός δεξιού κόμματος με ένα κομμουνιστικό σταλινικής νοοτροπίας άφησε ξερούς τους ξένους και ουσιαστικά αποτελεί ένδειξη ανωμαλίας του πολιτικού συστήματος.
Κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης έγιναν θαυμαστά πράγματα, όπως η πλήρης ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ (νυν ΕΕ), η αλλαγή του νομίσματος από την Δραχμή στο Ευρώ και άλλα πολλά. Ένα μόνο δεν έγινε ποτέ. Δημοψήφισμα. Για την ακρίβεια έγινε ένα μόνο δημοψήφισμα το 1975 για να επιλέξει ο λαός τη μορφή του πολιτεύματος: Βασιλευομένη Δημοκρατία ή Προεδρευομένη Δημοκρατία. Επέλεξε το δεύτερο.
Λένε ότι η μεταπολιτευτική περίοδος έληξε με τις εκλογές του Μαΐου του 2012 όταν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (αντε και η ΔΗΜΑΡ) συνεργάστηκαν στην κυβέρνηση για να βγάλουν τη χώρα από τη δεινή κρίση που την έρριξε ...η εφτάχρονη διχταχτορία πριν από 40 ολόκληρα χρόνια.


Συνεχίζεται...

[Ακρίτας]

Κωνσταντίνε ευχαριστώ. Όταν το εκδόσω θα έχεις ποσοστά.

Αφού λοιπόν το μυθιστόρημα μας αφορά φανταστικά γεγονότα, ας τροφοδοτήσουμε τη φαντασία μας με αρκετή πραγματικότητα, γιατί όπως είναι γνωστό η πραγματικότητα μερικές φορές ξεπερνάει και την πιο αχαλίνωτη φαντασία. Ίσως κάποιοι να αναρωτηθούν: "Καλά και ενδιαφέροντα αυτά που γράφεις, αλλά περσυνά ξινά σταφύλια. Τί σχέση έχουν με τη σημερινή κατάσταση". Υπομονή και δώστε λίγη βάση στη χρονική διαδοχή των γεγονότων.

Δεν θυμάμαι την ημερομηνία, αλλά δεδομένου ότι ήταν προς το τέλος της σχολικής χρονιάς θα πρέπει να ήταν τέλη Μαϊου ή αρχές Ιουνίου του 1974. Όπως έγραψα και στο προηγούμενο θέμα, ξύπνησα μέσα στα άγρια μεσάνυχτα από θόρυβο ερπυστριών. Γύρω από το χωριό μου υπήρχαν αρκετά στρατόπεδα και στις παρελάσεις περνούσαν τότε διάφορα οχήματα τεθωρακισμένα, οπότε τον θόρυβο αυτό τον γνώριζα καλά. Για ώρα μετά παρακολουθούσα από το παράθυρο κάτι θηρία, που όμοιά τους δεν είχα ξαναδεί, να περνάνε μπροστά από το σπίτι. Αργότερα έμάθα ότι ήταν αυτοκινούμενα πυροβόλα. Το βιολί αυτό συνεχίστηκε και το επόμενο βράδυ και το μεθεπόμενο και για να μή σας τα πολυλογώ για ένα μήνα περίπου. Στην αρχή κάθε βράδυ, αργότερα πιο αραιά. Άλλοτε έφταναν στο σταθμό του τραίνου επάνω σε βαγόνια και από εκεί περνούσαν μέσα από το χωριό, διασταύρωναν την εθνική οδό και συνέχιζαν προς τα βόρεια μέσα από αθέατους ορεινούς δρόμους, Άλλοτε ερχόταν από την εθνική οδό και στα όρια του χωριού έβγαιναν για να ακολουθήσουν το ίδιο δρομολόγιο. Εν τω μεταξύ κάθε μέρα έφταναν στο σταθμό του τραίνου τουλάχιστον τρία τραίνα και ξεφόρτωναν κιβώτια σε στρατιωτικά οχήματα που στη συνέχεια ακολουθούσαν το ίδιο δρομολόγιο επίσης.

Από τη διάρκεια των μετακινήσεων και τον αριθμό των όπλων που μετακινήθηκαν συμπεραίνω ότι δεν επρόκειτο για μια περιορισμένη μετακίνηση μονάδων, αλλά για μια ευρεία αναδιάταξη των χερσαίων δυνάμεων. Λόγω του ότι τόσο η σιδηροδρομική γραμμή, όσο και η εθνική οδός περνάει πολύ κοντά στα σύνορα μετά από το χωριό μου, οχήματα και υλικό έφταναν είτε από χερσαία δρομολόγια είτε από το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, και μετά το χωριό συνέχιζαν από τα ορεινά δρομολόγια προς τις νέες θέσεις τους. Γιατί όμως έγινε αναδιάταξη. Όπως θα γνωρίζετε τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία ήταν (είναι και τώρα) εντεταγμένες στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και οι στρατιωτικές τους δυνάμεις ήταν κάτω από τον νατοϊκό διοικητή της νοτιανατολικής πτέρυγας. Μέ βάση τα νατοϊκά σχέδια η διάταξη μάχης ήταν τέτοια ώστε να αντιμετωπιστεί μια εισβολή από βορρά και όχι από την ανατολή, δηλαδή από την Τουρκία. Προφανώς είτε υπήρχαν πληροφορίες για επικείμενη τουρκική ενέργεια κατά της Ελλάδας, είτε η Ελλάδα σχεδίαζε κάποια ενέργεια κατά της Τουρκίας.

Μιά αναδιάταξη δυνάμεων όμως δεν είναι απλό πράγμα. Πρέπει να συνοδεύεται από σχέδια υποστήριξης, γραμμές ανεφοδιασμού κλπ., όπως και από σχέδια επιστράτευσης, γιατί το να υποδεχτείς εκατοντάδες χιλιάδες επίστρατους, να τους ντύσεις, να τους ταΐσεις και να τους εξοπλίσεις δεν ειναι καθόλου εύκολο. Τα σχέδια αυτά κανονικά εκπονούνται μαζί σε ένα συνολικό πακέτο που ελέγχεται και εγκρίνεται πριν αρχίσει η εκτέλεση οποιουδήποτε μέρους. Σε ότι αφορά την επιστράτευση ειδικά, σκεφτείτε ότι όχι μόνο θα πρέπει να προετοιμαστούν οι μονάδες υποδοχής αλλά θα πρέπει να ταχυδρομηθούν και να παραληφθούν και όλα αυτά τα φύλλα πορείας κάτι ιδιαίτερα χρονοβόρο ακόμα και με τη σημερινή μηχανογράφηση (ακόμα περιμένω το εκκαθαριστικό της εφορίας). Άς κάνουμε τώρα μια ανασκόπηση σε μερικές σημαντικές ημερομηνίες.

- Η αναδιάταξη ολοκληρώθηκε περίπου ένα μήνα πριν την εισβολή, ας πούμε γύρω στις 20 Ιουνίου 1974.
- Στις 15 Ιουλίου 1974 έγινε το πραξικόπημα που ανέτρεψε τον Μακάριο στην Κύπρο.
- Στις 20 Ιουλίου 1974 έγινε η τουρκική εισβολή (πρώτη φάση).
- Στις 20 Ιουλίου 1974 κυρήχθηκε στην Ελλάδα γενική επιστράτευση.

Γνωρίζετε βέβαια για το "μπάχαλο", την "αποτυχία", το "φιάσκο" της επιστράτευσης λόγω της "διάλυσης του στρατού απο το καθεστώς" και άλλες ανοησίες. Πράγματι υπήρξε μεγάλο πρόβλημα στην επιστράτευση γιατί όταν οι επιστρατοι παρουσιάζονταν εκεί που έπρεπε δεν έβρισκαν τη μονάδα τους και έπρεπε να μετακινηθούν για εκατοντάδες χιλιόμετρα, κάποιοι, προκειμένου να μεταβούν στις νέες θέσεις. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι το Επιτελείο δεν είχε προλάβει να εκπονήσει ένα πλήρες σχέδιο αναδιάταξης των δυνάμεων, αλλά αυτή έγινε βιαστικά προκειμένου να αντιμετωπιστεί επικείμενη επιθετική ενέργεια της Τουρκίας. Μπορεί οι μονάδες να μην είχαν προλάβει να εντάξουν τους επιστατους και να ήταν με τη σύνθεση ειρηνικής περιόδου, η θητεία όμως τότε ήταν 2,5 χρόνια και υπήρχε αρκετός κόσμος κάτω από τα όπλα. Ακόμα προφανέστερο είναι ότι δεν υπήρχε κάποια προσχεδιασμένη ενέργεια της Ελλάδας κατά της Τουρκίας.

Συνεχίζεται...

[p.gabr]

NΤΡΕΠΟΜΑΙ να το διακόψω
Καλή συνέχεια φίλε Γιώργο
Έχουμε ανάγκη κάτι διαφορετικό, μια προσωπική εκτίμηση, μια εμπειρία, μια ιστορική αναφορά
ΟΛΟΙ μπορούμε εδώ να έχουμε λόγο,η αντιρρήσεις Ας υποδεχτούμε όμως την προσπάθεια αυτή , το χρόνο, και την θέληση του Γιώργου, σαν κάτι ξεχωριστό εδώ μέσα
Και πάλι καλή συνεχεία


υγ
Να συμπληρώσω Γιώργο κάτι, σχετικά με την ιστορία που αναφέρθηκες
Η ιστορία γράφεται καλύτερα με ψέματα

[Ακρίτας]

Παναγιώτη, όποιος έχει να προσθέσει κάτι ή να διορθώσει κάτι είναι ευπρόσδεκτος. Αν και σε λίγο θα τελειώσουν οι αλήθειες και θα αρχίσουμε τα ψέμματα.

Είναι η ώρα να δούμε το συσχετισμό των δυνάμεων Ελλάδας - Τουρκίας εκείνη την εποχή.

Οι Ελληνικές κυβερνήσεις μέχρι το 1967 δεν είχαν δαπανήσει ούτε δραχμή για την ενίσχυση του στρατού ο οποίος βασίζονταν αποκλειστικά στην ελεειμοσύνη του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών. Αντίθετα η Τουρκία που δεν είχε υποστεί την καταστροφή του πολέμου ενίσχυε συνεχώς τις ένοπλες δυνάμεις της με αποτέλεσμα η αναλογίες να είναι περίπου 2,5 πρός 1, σε ότι αφορά την αεροπορία και το ναυτικό και 3,5 προς 1 σε ότι αφορα τα τεθωρακισμένα στο στρατό ξηράς. Στην υπεροπλία της αυτή στήριζε την προκλητική πολιτική της (γεγονότα Κωνστταντινούπολης, Σμύρνης, Κύπρου) όπως επίσης και τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο που άρχιζαν να παίρνουν σάρκα και οστά. Ο εξοπλισμός και των δυο χωρών ήταν παλαιού τύπου 1ης γενιάς. Στο ναυτικό υπήρχαν αντιτορπιλλικά και τορπιλλάκατοι του Β'ΠΠ. Στην αεροπορία η Τουρκία είχε F-5 και F-100 που ήταν το βασικό της επιθετικό (βομβαρδιστικό) ενώ η Ελλάδα F-5, F-84 (υποδεέστερο του F-100) και ένα μικρό αριθμό από ακατάλληλα F-102. Και οι δυο χώρες είχαν και αριθμό F-104 που όμως είχαν ρόλο strike (βομβαρδισμό με ατομικά όπλα δηλαδή) και ήταν κάτω από τον αυστηρό έλεγχο των Αμερικανών.

Κάτω από αυτή την απειλή οι δικτακτορικές κυβερνήσεις της Ελλάδας προσπάθησαν και με εθνικούς πόρους πέτυχαν μια σημαντική αναβάθμιση σε επίπεδο εξοπλισμού. Στην αεροπορία είχαν παραγγελθεί και είχε αρχίσει η παραλαβή 50 F-4E (το επονομαζόμενο PHANDOM). Ακόμα και μερικώς επιχειρησιακά όταν ξέσπασε η κρίση, βάρυναν το ισοζύγιο υπέρ της Ελλάδας γιατί ήταν αεροσκάφη 2ης γενιάς και πλήρως εξοπλισμένα. Στο ναυτικό επιχειρούσαν ήδη στο Αιγαίο 4 σύγχρονες πυραυλάκατοι εξοπλισμένες με πυραύλους EXOCET και 4 σύγχρονα υποβρύχια γερμανικής κατασκευής.
Σίγουρα, οι ελλήνικές ΕΔ δεν ήταν σε θέση (από την Ελλάδα) να αντιμετωπίσουν μια τουρκική εισβολή στην Κύπρο, μπορούσαν όμως να υπερασπιστούν τον ελλήνικό χώρο και να πετύχουν φαρμακερά χτυπήματα στο εσωτερικό της Τουρκίας.

Δυο ακόμα καθοριστικά γενονότα.

-Την άνοιξη του 1974 άρχισε ή άντληση του πετρελαίου απο τις γεωτρήσεις της Θάσου πράγμα που ενέτεινε την προκλητικότητα των Τούρκων στο Αιγαίο.

-Η τελευταία δικτακτορική κυβέρνηση υπό τον Αδ. Ανδρουτσόπουλο έκανε μια εξοπλιστική παργγελία, αποκλειστικά με εθνικούς πόρους, που ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα ήταν τεράστια:
60 A-7H δεύτερης γενιάς βομβαρδιστικό.
40 Τ-2 εκπαιδευτικά
40 Mirage F-1 γαλλικό αναχαιτιστικό
10 C-130
πυραυλακάτους για το ναυτικό
130 ΑΜΧ-30 σύγχρονα γαλλικά άρματα μάχης
φορητό οπλισμό για το στρατό ξηράς (FN σε αντικατάσταση του απαρχαιωμένου Μ1)
και άλλα.

Αντίθετα, η Τουρκία λόγω οικονομικών προβλημάτων αδυνατούσε να παρακολουθήσει και περιορίστηκε στην παραγγελία αριθμού F-4 που παρέλαβε αρκετά αργότερα σε σχέση με την Ελλάδα.Με την υλοποίηση αυτών των παραγγελιών η Ελλάδα θα ήταν, για κάποια χρόνια τουλάχιστον, κυρίαρχη στο χώρο του Αιγαίου και λόγω της μεγάλης ακτίνας δράσης των Α-7 θα μπορούσε να αναλάβει επιχειρήσεις και στην Κύπρο. Δυστυχώς όταν ενσωματώθηκαν τα νέα οπλικά συστήματα οι πολιτικοί που ειχαν αναλάβει την εξουσία είχαν αλλού το νού τους.

Ά...να μή το ξεχάσω. Όταν η δικτακτορική κυβέρνηση παρέδωσε την εξουσία την 24η Ιουλιου 1974, άφησε και πλεόνασμα περισσότερο από 10 δισ. δραχμές. Το ύψος του προϋπολογισμού εκείνου του έτους ήταν 99 δισ. δραχμές και η ισοτιμία δραχμής / δολλαρίου ήταν 30 / 1.

Συνεχίζεται...

[p.gabr]

Παναγιώτη, όποιος έχει να προσθέσει κάτι ή να διορθώσει κάτι είναι ευπρόσδεκτος.

Στην αεροπορία η Τουρκία είχε F-5 και F-100 που ήταν το βασικό της επιθετικό (βομβαρδιστικό) ενώ η Ελλάδα F-5,


Παράδειγμα αγάπης προς το μωράκι F-5



Μια εντυπωσιακή αναπαλαίωση με μεράκι ,προσωπική ερασια και αγάπη
παρουσιάστηκε στο to 4x4 απο το ΣΤΕΛΙΟ SV2IPW

http://to4x4.gr/phpBB3/viewtopic.php...09ef970aedf162


Και οι δυο χώρες είχαν και αριθμό F-104

F -104 παράδειγμα προς ??????



Στέκει υπερήφανα μπρος στο δημαρχείο του δήμου μας (Αχαρνών)

Συνεχίζεται...

http://to4x4.gr/phpBB3/viewtopic.php?f=26&t=8273&sid=ad064636beb3a8740f09 ef970aedf162



KAΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

[Ακρίτας]

Εδώ που τα λέμε θα ήταν περίεργο αν ξέφευγε το Starfighter από τη διακόσμηση. Τέλος πάντων.


Από όσα ανέφερα στα προηγούμενα φαίνεται ότι η δκτακτορική κυβέρνηση της Ελλάδας σύρθηκε σε αντίδραση που δεν είχε σχεδιάσει, είτε από την αυξανόμενη προκλητικότητα των Τούρκων στο Αιγαίο, είτε με βάση κάποιες πληροφορίες για επικείμενη τουρκική εισβολή σε κάποιαν άλλη περιοχή του ελληνικού χώρου, Θράκη ή Κύπρο. Με τα δεδομένα που έχουμε η ανατροπή του Μακάριου είναι ακατανόητη για το συγκεκριμένο χρόνο που επιχειρήθηκε, αφού ήταν σίγουρο ότι θα έδινε το πρόσχημα τουρκικής επέμβασης. Αν ήταν σχεδιασμένη θα είχε επιχειρηθεί κάπου στην αρχή του χειμώνα, όταν η όποια αναδιάταξη των δυνάμεων θα είχε ολοκληρωθεί, το σύνολο των F-4 θα ήταν ετοιμοπόλεμο, και μια αποβατική - αεραποβατική ενέργεια των Τούρκων στην Κύπρο θα ήταν πιο δύσκολη λόγω καιρικών συνθηκών.

Στην τουρκική εισβολή, που ακολούθησε την ανατροπή του Μακάριου (του οποίου ο ρόλος είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία) δεν δόθηκε στρατιωτική απάντηση από την Ελλάδα. Αυτό οφείλεται απόκλειστικά στις ενέργειες των Αμερικανών, δηλαδή του πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα, Χένρυ Τάσκα, που από τη μιά διαβεβαίωνε την κυβέρνηση για την μεσολάβηση των ΗΠΑ προκειμένου να σταματήσουν άμεσα οι εχθροπραξίες και από την άλλη απειλούσε τη στρατιωτική ηγεσία με εθνική συμφορά και νέο "Γουδή". Δυστυχώς εδώ εφαρμόζεται το ρητό: "λαγοί ηγούντο λεόντων".

Μετά τη μεταπολίτευση και ενώ η κυβέρνηση Καραμανλή συζητούσε με τους Τούρκους αυτοί εξαπέλυσαν τον Αττίλα ΙΙ και κατέλαβαν το 38% του νησιού. Και πάλι δεν δόθηκε στρατιωτική απάντηση εκτός από δυο περιπτώσεις. Η πρώτη ήταν η επιχείρηση "ΝΙΚΗ" (για λόγους οικονομίας δεν την περιγράφω), αλλά και αυτή εκτελέσθηκε τελικά γιατί οι κυβερνήτες των μεταγωγικών αεροσκαφών αρνήθηκαν να εκτελέσουν τη διαταγή ανάκλησης που δόθηκε από τον ασύρματο μετά την αρχική αποδεύσμευση (πολύ σωστά, σύμφωνα με τα σχέδια). Η δεύτερη ήταν η καταβύθιση ενός τουρκικού πολεμικού πλοίου από την...τουρκική αεροπορία.

Αλλά και τα αμέσως επόμενα χρόνια που οι συνθήκες ήταν οι πλέον ευνοϊκές, για μια και μοναδική φορά στην ιστορία μας, δεν επιχειρήθηκε μια στρατιωτική λύση (ένα final cut). Σε όλη την περίοδο των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων Καραμανλή η Ελλάδα είχε την ποιοτική και ποσοτική υπεροχή και στον αέρα και στη θάλασσα και ήταν σημαντικά ενισχυμένη στον στρατό ξηράς. Η Τουρκία από την άλλη είχε ένα τσούρμο καταδικαστικές αποφάσεις από το ΣΑ του ΟΗΕ και της είχε επιβληθεί καθεστώς εμπάργκο στους εξοπλισμούς από το κογκρέσσο των ΗΠΑ. Αν βάλουμε και την αβυσσαλέα διαφορά ποιότητας (τότε) των αεροπόρων και των ναυτικών, Ελλήνων και Τούρκων και την οσμή του ελληνικού αίματος που είχε χυθεί μόλις πριν από λίγα χρόνια, οι πιθανότητες θα ήταν συντριπτικά υπέρ της Ελλάδας. Οι επιχειρήσεις θα μπορούσαν να αρχίσουν αιφνιδιαστικά με αφορμή ένα θερμό επεισόδιο. Για παράδειγμα:
-Μια ώρα μετά την έναρξη των επιχειρήσεων, στον αέρα θα πετούσαν μόνο ελληνικά αεροπλάνα ενώ όσα τουρκικά πλοία τολμούσαν να βγουν στο Αιγαίο θα ψάρευαν στον πάτο.
-Δυό ώρες μετά την έναρξη των επιχειρήσεων η Τουρκία θα είχε υποστεί συντριπτικά χτυπήματα στις υποδομές της από τα Α-7.
-Τρεις ώρες μετά την έναρξη των επιχειρήσεων θα μας είχαν κάτσει όλους στον πάγκο τα αμερικανάκια του 6ου στόλου (F-14 γαρ).
Εν τω μεταξύ ο στρατός ξηράς θα είχε εξαλείψει το προγεφύρωμα στον βόρειο Έβρο (Κάραγατς) και θα είχε καταλάβει την Ανδριανούπολη, ίσως και παραπέρα.

Και μετά θα άρχιζε το "τί μου δίνεις - τί σου δίνω".

Όχι μόνο δεν έγινε κάτι τέτοιο αλλά οι Τούρκοι συνέχισαν να προκαλούν με αυξανόμενο θράσος και έκαναν καθεστώς τις παραβιάσεις και τις παραβάσεις στον εναέριο χώρο του Αιγαίου αφήνοντας του Έλληνες αεροπόρους να τους κυττάνε με ανήμπορή λύσσα.

- Τί οδήγησε τη δικτακτορική κυβέρνηση σε βεβιασμένες ενέργειες;
- Γιατί δεν υπήρξε στρατιωτική απάντηση στον Αττίλα 2;
- Πως ήταν σίγουροι οι Τούρκοι ότι η Ελλάδα δεν θα αντιδράσει στρατιωτικά στην αυξανόμενη προκλητικότητά τους στα χρόνια που ακολούθησαν όταν είχε ακόμα την υπεροπλία;
- ΠΟΙΟΣ ΠΡΟΔΩΣΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟ;


"Μπροστά μου η πύλη ορθάνοιχτη κ' η Τρέλλα ήταν κοντά"
Δήμος Μούτσης

Συνεχίζεται...

[Ακρίτας]

Προσοχή! Προειδοποίηση!


Αν συνεχίσετε να διαβάζετε αυτές τις γραμμές να ξέρετε ότι δεν υπάρχει επιστροφή.
Μπαίνουμε στη ζώνη του λυκόφωτος.


Ρίχνοντας μια ματιά στο χάρτη της Μεσογείου θα καταλάβετε ότι ο ρόλος της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ είναι απολύτως ζωτικός για τα συμφέροντα της συμμαχίας, δηλαδή των ΗΠΑ. Οι χώρες που την απαρτίζουν, Ιταλία, Ελλάδα και Τουρκία σχηματίζουν ένα "φράχτη" στην (τότε) Σοβιετική Ένωση και στους συμμάχους της προστατεύοντας τη Μέση Ανατολή και τα πετρέλαιά της. Στην περιοχή αυτή, λοιπόν, τον καιρό εκείνο, οι ΗΠΑ αντιμετώπιζαν ένα ενοχλητικό πρόβλημα που δεν ήταν άλλο από την δικτακτορική κυβέρνηση της Ελλάδας. Αντίθετα με ότι υποστηρίζεται από διάφορους δεν ήταν οι Αμερικανοί αυτοί που προκάλεσαν το πραξικόπημα, ούτε βέβαια και το παρεμπόδισαν. Έβλεπαν με καλό μάτι μια σταθερή στρατιωτική διακυβέρνηση δεδομένου ότι οι πολιτικοί είχαν φτάσει στο τελευταίο επίπεδο εξευτελισμού της δημοκρατίας. Η Ελλάδα όμως δεν ήταν χώρα της Λατινικής Αμερικής και οι στρατιωτικοί που ανέλαβαν την εξουσία αποδείχθηκε ότι έδωσαν σημασία στην ανάπτυξη και την ασφάλεια της χώρας τους ακολουθώντας μια εθνική πολιτική. Επειδή μάλιστα ήταν άξεστοι και αδαείς ανέθεσαν τη διαχείρηση των εξωτερικών υποθέσεων σε έμπειρους διπλωμάτες, των οικονομικών υποθέσεων δοκιμασμένους οικονομολόγους και ούτω καθ' εξής. Έτσι στην αραβοϊσραηλινή διένεξη η κυβέρνηση της χώρας κράτησε ουδέτερη στάση δημιουργώντας προβλήματα στις ΗΠΑ που ενίσχυαν το Ισραήλ.

Το 1973 ο Παπαδόπουλος επιχείρησε μια μετάβολή στο καθεστώς. Κατήργησε την Βασιλευομένη Δημοκρατία και ανακύρηξε το πολίτευμα της χώρας Προεδρευομένη Δημοκρατία. Έφτιαξε αυξημένες αρμοδιότητες για τον Πρόεδρο, θέση που κράτησε για τον εαυτό του και τοποθέτησε Πρωθυπουργο τον έμπειρο πολιτικό Σ. Μαρκεζίνη ο οποίος στο παρελθόν είχε επιτυχημένη θητεία στον οικονομικό τομέα. Απώτερος σκοπός του ήταν να προκηρύξει εκλογές με πολιτικούς όμως σχηματισμούς που δεν θα είχαν σχέση με τα παλιά κόμματα (ουτοπικό). Η οικονομική συγκυρία ήταν δύσκολη καθώς είχε ξεσπάσει η μεγάλη πετρελαϊκή κρίση. Η οικονομία της Ελλάδας όμως άντεχε και μάλιστα η κυβέρνηση σκόπευε να βγάλει και τα πετρέλαια που είχαν ήδη βρεθεί στη Θάσο, καθώς και σε άλλες περιοχές.

Οι Αμερικανοί δεν ήταν διατεθειμένοι να αποκτήσουν έναν Τσαουσέσκου στο δικό τους μπλόκ και αποφάσισαν να τον βγάλουν από τη μέση. Ο τρόπος που επέλεξαν ήταν έμμεσος. Εκμεταλλεύτηκαν μια φοιτητική διαμαρτυρία και δημιουργώντας την κατάλληλη "ανάδραση" κατάφεραν να τη μετατρέψουν σε λαϊκή εξέγερση ελπίζοντας σε μια βίαιη καταστολή από το καθεστώς. Τι ακριβώς έγινε στο "πολυτεχνείο" δεν είναι του παρόντος, το αποτέλεσμα πάντως ήταν μια τρύπα στο νερό. Τους είχαν προλάβει άλλοι. Ο σκληρός πυρήνας του καθεστώτος είχε αποφασίσει ήδη την απομάκρυνση του Παπαδόπουλου. Η κυβερνητική αλλάγή της 25ης Νοεμβρίου 1973 είχε προαποφασιστεί και ήταν άσχετη με το "πολυτεχνείο". Προεδρος της Δημοκρατίας ανέλαβε ο Στρατηγός Φ. Γκιζίκης και πρωθυπουργός ο Αδ. Ανδρουτσόπουλος που είχε χρηματίσει ξανά μέλος της κυβέρνησης ως υπουργός οικονομίας. Ισχυρός άνδρας του καθεστώτος ήταν πλέον ο Δημ. Ιωαννίδης.

Για τους Αμερικανούς τα πράγματα χειροτέρεψαν. Η Ελλάδα για να καλύψει τις αυξημένες απαιτήσεις της σε εξοπλισμούς, λόγω της Τουρκικής απειλής, ζητούσε πλέον και οικονομικά ανταλλάγματα για τις διευκολύνσεις που παρείχε στον ελλιμενισμό των αμερικανικών πλοίων. Όμως οι Αμερικανοι είχαν και ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα. Και το όνομα αυτού, "Μακάριος".

Με μια ματια στο χάρτη θα δείτε αυτό που κατά κόρον λέγεται, ότι δηλαδή η Κύπρος απότελεί στήριγμα, ένα είδος "ενδοχώρας" για το Ισραήλ. Με μια εχθρική Κύπρο το αγαπημένο κράτος των Αμερικανών δεν έχει καμμιά πιθανότητα επιβίωσης. Μια πιο εκπαιδευμένη ματιά όμως θα δεί και κάτι άλλο. Μια δύναμη με σύγχρονο πυραυλικό εξοπλισμό ελέγχει αυτό που οι στρατιωτικοί αποκαλούν "ζώνη συγκοινωνιών" της Τουρκίας. Πιο απλά, όποιος κατέχει την Κύπρο έχει τη δυνατότητα να "κόψει" στα δυο την Τουρκία και να απομονώσει τη Δύση από την επίσης σημαντική πετρελαιοφόρο περιοχή του Ιράκ (Θυμάστε πόσο λύσσαξαν οι Τούρκοι με τους κυπριακούς S-300).

Την χώρα λοιπόν αυτή κυβερνούσε ο Μακάριος, ένας παπάς που ήταν ήδη 20 χρόνια στην εξουσία. Αρχικά έλεγε ότι υποστηρίζει την ένωση με την Ελλάδα, με τόν καιρό όμως προωθούσε την πλήρη ανεξαρτησία του νησιού. Τελευταία ήταν σχεδόν στα μαχαίρια με την δικτακτορική κυβέρνηση της Ελλάδας γιατί πίστευε ότι αυτή υποσκάπτει και επιβουλεύεται τη θέση του. Δεν ξέρω πως και πότε αλλά με τον καιρό είχε αποκτήσει την ιδέα ότι θα μπορούσε κάποτε να ηγηθεί ολόκληρου του Ελληνισμού, να γίνει δηλαδή κάτι σαν τον Βενιζέλο ή καλύτερα τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά. Παρά το γεγονός ότι οι Τούρκοι διατηρούσαν στο νησί θύλακες με περίπου 10.000 στρατό και τον αντίστοιχο οπλισμό, εναντι μικρού αριθμού Ελλήνων αξιωματικών και στρατιωτών ο Μακάριος ζητούσε την περαιτέρω απομείωση των Ελληνικών δυνάμεων. Επίσης ειχε συγκροτήσει παρακρατικές ομάδες εξοπλισμένες με όπλα από την Τσεχοσλοβακία για την προσωπική του προστασία. Μερικές φορές τρομοκρατούσε και τους πολιτικούς του αντιπάλους. Στον διεθνή χώρο ανήκε στο κίνημα των αδεσμεύτων, τελευταία όμως προσέγγιζε τη Σοβιετική Ένωση έχοντας την ψευδαίσθηση ότι θα εξασφαλιστεί έτσι από τις επιβουλές των Τούρκων που περίμεναν την ευκαιρία να πατήσουν για τα καλά πόδι στο νησί. Για το λόγο αυτό είχε προσεγγίσει και το ΑΚΕΛ,το πανίσχυρο ΚΚ της Κύπρου.

Η κυβέρνηση στην Ελλάδα ήταν βαθιά προβληματισμένη γιατί δεν της έφταναν τα προβλήματα στο Αιγαίο που δημιουργούσαν οι Τούρκοι, ούτε και κάτι θέσεις που είχαν προβάλλει τελευταία για την Ελληνική Θράκη, είχαν τώρα να αντιμετωπίσουν και την αλλοπρόσαλλη πολιτική του Μακάριου. θεωρούσαν βλέπετε αδιανόητο να αφήσουν ένα τμήμα του Ελληνισμού ανυπεράσπιστο. Ιδιαίτερα προβληματισμένοι ήταν και οι Αμερικανοί που δεν είχαν καθόλου όρεξη για μια Κούβα στη Μεσόγειο. Αργότερα αποδείχθηκε ότι ούτε οι Σοβιετικοί είχαν όρεξη να μπλέξουν με ακόμα έναν Κάστρο.

Big problem.

Συνεχίζεται...

[Ακρίτας]

Τους Τούρκους, από την άλλη, τους είχε πιάσει μεγάλο άγχος. Μαθημένοι να πουλάνε τσαμπουκά σε μια άοπλη Ελλάδα, με πολιτικούς που ενδιαφέρονταν μάλλον περισσότερο για την εξουσία και την τσέπη τους, έβλεπαν το ισοζύγιο των δυνάμεων να ανατρέπεται με γρήγορους ρυθμούς εις βάρος τους. Και τό χειρότερο, είχαν να αντιμετωπίσουν μια κυβέρνηση που δεν έδειχνε καμμιά διάθεση να υποχωρήσει στις απαιτήσεις τους ούτε και έπεφτε στις παγίδες που έστηνε η εμπειρότατη διπλωματία τους. Μια ανατροπή της δικτακτορικής κυβέρνησης θα ήταν ό,τι έπρεπε για να προωθήσουν τις επιδιώξεις τους. Προς τα έξω έλεγαν ότι με την πολιτική του καθεστώτος στην Ελλάδα υποσκάπτεται η συνοχή της συμμαχίας και αυξάνεται ο κομμουνιστικός κίνδυνος.

Υπήρχε και άλλος ένας παίκτης στο σκηνικό. Οι "αυτοεξόριστοι" πολιτικοί του παλιού πολιτικού κατεστημένου. Όσοι είχαν θεμελιώσει συνταξιοδοτικά δικαιώματα έπαιρναν κανονικά τη σύνταξή τους από το ελληνικό δημόσιο (και σε συνάλλαγμα παρακαλώ)! Οι άλλοι δεν ξέρω πώς τα έβγαζαν πέρα. Οι περισσότεροι πάντως περιφέρονταν από χώρα σε χώρα, από φόρουμ σε φόρουμ και από οργανισμό σε οργανισμό και στο όνομα της "δημοκρατίας" προσπαθούσαν να πετύχουν κυρώσεις εις βάρος της Ελλάδας, της πατρίδας τους δηλαδή, προκειμένου να αναγκαστεί το δικτακτορικό καθεστώς να παραδώσει την εξουσία (φυσικά σε αυτούς τους ίδιους). Για τις επιπτώσεις των κυρώσεων στην οικονομία της χώρας και στο λαό της δεν τους ένοιαζε, υπέρτατο γαρ αγαθό η δημοκρατία.

Την άνοιξη του 1973 οι Αμερικανοί αποφάσισαν ότι θα έπρεπε να λύσουν το πρόβλημα σύντομα και ριζικά. Κάλεσαν λοιπόν όλους τους ενδιαφερόμενους σε μια σύσκεψη στο Λονδίνο. Ο ακριβής τόπος και χρόνος είναι άγνωστος καθώς και το επιπεδο στο οποίο συμμετείχαν οι Αμερικανοί και οι Τούρκοι. Από τους "αυτοεξόριστους" κλήθηκε όλη η αφρόκρεμα. Συμμετείχε ο Κωνσταντίνος Καραπιπερής (ο πρεσβύτερος), ο Κωνσταντίνος Δημητροτάκης, ο Γεώργιος Γαύρος, ο Γεώργιος Πάλλης και άλλοι. Ο Γεώργιος Ανδρέου είχε αποβιώσει. Τον γιό του, Ανδρέα Ανδρέου, τον θεωρούσαν ασταθή και αναξιόπιστό, παλιοχαρακτήρα δηλαδή γιαυτό δεν τον κάλεσαν. Για το ΚΚΕ ούτε λόγος, αυτοί ανήκαν στην άλλη πλευρά του τοίχου. Άσε που θα τα κάρφωναν όλα στο ΑΚΕΛ. Στη σύσκεψη συμμετείχαν και οι Βρεττανοί διότι, ως γνωστόν, όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη.

Το τι ακριβώς λέχθηκε δεν είναι, επίσης, γνωστό. Οι συμμετέχοντες πάντως διαπίστωσαν ότι μόνο υπό την απειλή μιας μείζονος εθνικής καταστροφής θα πείθονταν το δικτακτορικό καθεστώς στην Ελλάδα να φύγει από την εξουσία. Έτσι συμφωνήθηκε να πραγματοποιήσει η Τουρκία μια εντυπωσιακή αλλά περιορισμένη στρατιωτική επέμβαση στην Κύπρο και να ενισχύσει τους ήδη υπάρχοντες θύλακες της επάνω στο νησί. Κάτω από αυτήν την κατάσταση και με την πίεση των Αμερικανών η δικτακτορική κυβέρνηση θα πείθονταν να καλέσει τους πολιτικούς "που είχαν χειριστεί και στο παρελθόν παρόμοιες καταστάσεις και είχαν και την έξωθεν καλή μαρτυρία" και να τους παραδώσει τη διακυβέρνηση της χώρας. Πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης θα αναλάμβανε ο Κ. Καραπιπερής σαν πιο παλιός. Την όποια στρατιωτική αντίδραση της δικτακτορικής κυβέρνησης θα την παρεμπόδιζαν οι Αμερικανοί. Ο Καραπιπερής δεσμεύτηκε να μην υπάρξει στρατιωτική αντίδραση μετά την ανάληψη της εξουσίας. Με την παρουσία των τουρκικών στρατευμάτων στο νησί θα εξασφαλίζονταν η παραμονή της Κύπρου στη δυτική επιρροή και το Ισραήλ θα είχε ασφαλισμένα τα νώτα του. Ο Μακάριος θα συνέχιζε να είναι ο ηγέτης της Κύπρου και θα μπορούσε να συνεχίσει απαλλαγμένος από την απειλή των στρατοκρατών της Αθήνας τις διακοινοτικές συνομιλίες. Έτσι όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι.

Όπως φάνηκε όλοι σκέφτονταν άλλα πράγματα.


Φυσικά όλα αυτά ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας. Ή μήπως...

http://www.antibaro.gr/article/1293


Συνεχίζεται...

[Ακρίτας]

Ο σύνδεσμος στον οποίο παραπέμπω παραπάνω περιέχει μια συνέντευξη του Νεοκλή Σαρρή (μακαρίτη πλέον). Για τον Σαρρή μπορείτε να βρείτε πληροφορίες στο google. Αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι είχε άριστη γνώση των πραγμάτων στην Τουρκία και την άνεση να κινηθεί και στις δυο όχθες του Αιγαίου. Από όλο το κείμενο θα σταθώ σε δυό σημεία:


-"...με βάση μια άκρως αποκαλυπτική τουρκική βιβλιογραφία τα παρασκήνια των συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου, γιατί η εισβολή, όσο και αν οφείλεται στην εγκληματική ενέργεια της χούντας, προωθήθηκε σε γνωστό συμβατικό πλαίσιο, η ύπαρξη του οποίου μαρτυρούσε τον εξ αρχής φανερό στόχο της Τουρκίας (ο οποίος ήταν γνωστός στην ελληνική πλευρά)".


και επειδή αυτό τα λέει πολύ μπουρδουκλωμένα*...


-"Αυτό μου έλεγε αργότερα ο κορυφαίος δημοσιογράφος Κώστας Τριανταφυλλίδης, που είχε χρηματίσει πολιτικός σύμβουλος του Ζέρβα, με τον οποίο είχα την τύχη να συνεργαστώ κατά την επταετία στα πλαίσια μιας μεγάλης εγκυκλοπαιδείας μαζί με έξοχες προσωπικότητες των γραμμάτων και των επιστημών, αντίθετους στο δικτατορικό καθεστώς της εποχής (ο Τριανταφυλλίδης ήταν προσωπικός φίλος του Κ..., άλλωστε με το όνομά του ο τελευταίος ταξίδεψε για το Παρίσι, ο οποίος μετά τη Μεταπολίτευση παρέμεινε στο περιθώριο εξομολογούμενος σε φίλους «ότι γνώριζε με ποιες δεσμεύσεις ήλθε ο Κ..., υπονοώντας ότι είχε αποδεχτεί να μην αντιδράσει στον ”Αττίλα”»).

ΠΟΤΕ ΔΕΣΜΕΥΤΗΚΕ Ο ΚΑΡΑΠΙΠΕΡΗΣ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ;

(* μπουρδουκλιά = τρικλοποδιά)


Συνεχίζουμε...


Για να υλοποιηθεί το σχέδιο που αποφασίστηκε στη μυστική σύσκεψη του Λονδίνου ήταν απαραίτητη, βέβαια, και μια εύλογη για τη διεθνή κοινότητα αφορμή. Την επιχείρηση ανέλαβαν οι Αμερικανοί. Ποια ακριβώς υπηρεσία δεν γνωρίζουμε, πάντως ήταν του τύπου που σήμερα αποκαλούμε "πληροφοριακές επιχειρήσεις" (info ops). Από το αποτέλεσμα η επιχείρηση κρίνεται απολύτως επιτυχής. Οί άνθρωποι ζωγράφισαν!

Στόχοι της επιχείρησης ήταν δυο. Ο πρώτος ήταν η ελληνική κυβέρνηση. Σε αυτούς διοχέτευσαν τεχνηέντως την πληροφορία ότι επίκειται επίθεση της Τουρκίας κατά της Ελλάδος, κάπου στον ελλαδικό χώρο, υποννοώντας τα νησιά του Αιγαίου ή τον Έβρο. Αυτό είχε δυο αποτελέσματα:
-Πρώτον διέσπασε την προσοχή των κυβερνώντων αφού, εμφανίστηκε μια άμεση απειλή που άν εκδηλώνονταν στον χερσαίο χώρο θα ήταν καταστροφική, δεδομένου ότι ο συσχετισμός δυνάμεων στο στρατό ξηράς ήταν συντριπτικά υπέρ της Τουρκίας.
-Δεύτερον ανέβασε το επίπεδο άγχους στην ελληνική κυβέρνηση, και περισσότερο στον σκληρό πυρήνα του καθεστώτος. Το άγχος, όπως είναι γνωστό, είναι κακός σύμβουλος όταν πρόκειται να πάρεις σημαντικές αποφάσεις.

Ο δεύτερος στόχος ήταν ο ίδιος ο Μακάριος για τον οποίο είχαν σωστά διαγνώσει ότι το πάθος για εξουσία είχε θολώσει τελείως την κρίση του.

Η ενέργεια σε αυτόν ήταν σε διάταξη push-pull (θα λέγαμε στα ηλεκτρονικά).
-Από τη μια διοχέτευσαν την πληροφορία ότι επίκειται η ανατροπή του ή και η δολοφονία του από το καθεστώς των Αθηνών.
-Από την άλλη με δημοσιεύματα στον τύπο άφηναν να εννοηθεί ότι ο κόσμος έβλεπε σε αυτόν τον νέο ηγέτη των Πανελλήνων, που θα αναλάμβανε τις τύχες του έθνους σε Ελλάδα και Κύπρο, μετά την πτώση της χούντας των Αθηνών.

Τα αποτελέσματα ήταν σχεδόν άμεσα. Την 1η Ιουλίου 1974 ο Μακάριος έστειλε μιαν επιστολή στην ελλήνική κυβέρνηση με την οποία ζητούσε την άμεση ανάκληση όλων των Ελλήνων αξιωματικών από την Κύπρο και απειλούσε με διάλυση της Εθνικής Φρουράς μέχρι την 20η Ιουλίου. Μάταια προσπάθησε η κυβέρνηση των Αθηνών να τον πείσει ότι κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό αφού θα διέλυε και την ελάχιστη άμυνα που είχε απομείνει στην Κύπρο. Ακόμα και όταν προσπάθησε να τον μεταπείσει ο πατριώτης Κύπριος πολιτικός Γλ. Κληρίδης ο Μακάριος απάντησε "Ή αυτοί ή εγώ. Ή τώρα ή ποτέ".

Από τακτικής πλευράς οι συνομώτες περίμεναν ότι είτε η Αθήνα θα υποχωρούσε και θα ανακαλούσε τους Έλληνες στρατιωτικούς, οπότε οι Τούρκοι θα επενέβαιναν "λόγω του κομμουνιστικού κινδύνου", είτε θα προέβαινε σε ανατροπή του Μακάριου, οπότε οι Τούρκοι θα επενέβαιναν ως εγγυήτρια δύναμη λόγω της "διασάλευσης της τάξης" (η ανακοίνωση που έβγαλαν αρχικά, ότι δηλαδή η ανατροπή του Μακάριου είναι εσωτερική υπόθεση των Ελληνοκυπρίων, ήταν επιτυχής τακτικός ελιγμός). Επειδή, μάλιστα, ένας ηλίθιος είναι πάντα χρήσιμος, προέβλεψαν και ένα σχέδιο διαφυγής του Μακάριου μέσω των Βρεττανικών βάσεων. Τελικά η Αθήνα μπροστά στο φόβο να μείνει τελείως ακάλυπτο το νησί και επειδή δεν μπορούσε να το μεταφέρει κάπου στον Ατλαντικό ή τον Ειρηνικό ωκεανό έπραξε το δεύτερο. Η απόφαση πάρθηκε από το σκληρό πυρήνα του καθεστώτος και όχι από την κυβέρνηση.

Όλα πήγαν σύμφωνα με το σχέδιο. Οι Τούρκοι με μια γελοία απο τακτικής πλευράς αποβατική επιχείρηση ενίσχυσαν τα προγεφυρώματά τους, οι Αμερικανοί παρεμπόδισαν την στρατιωτική αντίδραση του δικτακτορικού καθεστώτος εφαρμόζοντας, σε δεύτερη φάση, ψυχολογικές επιχειρήσεις στην ηγεσία των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, ο Καραπιπερής επέστρεψε μετά βαΐων και κλάδων στην Αθήνα ως "εθνοσωτήρας" και ο κόσμος άναβε κεριά και πανηγύριζε στους δρόμους: "Έπεσαν! Έπεσαν!". Αιώρα που μας ελίκνιζε.
Και ενώ η δημοκρατική πλέον κυβέρνηση ειχε αρχίσει γιαλαντζή συζητήσεις με τους Τούρκους αυτοί πέρασαν στη δεύτερη φάση του σχεδίου τους, τον Αττίλα 2 και κατέλαβαν το 38% της Κύπρου.

Λένε ότι αυτό ήταν συμφωνημένο μεταξύ των Τούρκων και του γνωστού Χένρυ Κισσιγγερ. Στο διαδίκτυο μάλιστα δημοσιεύονται και σχετικοί χάρτες. Όμως επειδή ο Κίσσιγγερ αποτελεί συνήθως τον αποδιοπομπαίο τράγο και το πρόσωπο "άλλοθι" για ότι μαλακία έχουμε κάνει ως Έλληνες, προσωπικά διατηρώ σοβαρές αμφιβολίες (καλά τωρα, μετά από όλα αυτά, η λέξη σας πείραξε). Η σύγχυση που επικράτησε στην ελληνική μεταπολιτευτική κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας" από αυτή την παλινωδία των Τούρκων σε σχέση με τα συμπεφωνημένα, φαίνεται από το γεγονός της αρχικής έγκρισης και της ανάκλησης στη συνέχεια της επιχείρησης "ΝΙΚΗ". Τελικά όπως έγραψα, η δύναμη των καταδρομέων πήγε στην Κύπρο και αμύνθηκε αποτελεσματικά στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Μέχρι τώρα καμμιά ελληνική κυβέρνηση δεν αναγνώρισε σε αυτούς τους ανθρώπους, αλλά και στους υπόλοιπους Έλληνες στρατιωτικούς, ότι πολέμησαν για την πατρίδα. Λες και ήταν ΜΑΤ και πήγαν να διαλύσουν διαδήλωση.

Ο Τούρκοι ήταν σίγουροι ότι ούτε αυτή, ούτε και οι επόμενες δημοκρατικές κυβερνήσεις της Ελλάδας θα επιχειρούσαν μια στρατιωτική απάντηση, όπως έγραψα πιο πάνω. Όχι ότι βασίζονταν σε κάποια μυστική συμφωνία. Απλώς, είχαν διαγνώσει σωστά τις βαθύτερες προθέσεις του παλαιοπολιτικού κατεστημένου που είχε επιστρέψει στην εξουσία.

Εδώ που τα λέμε δεν ήταν και τόσο δύσκολο.

Συνεχίζεται...

[Ακρίτας]

Στο δια ταύτα...

Ποιος ήταν λοιπόν ο βαθύτερος σκοπός του παλαιοπολιτικού (και παλαιοοικονομικού) κατεστημένου;
Μήν ήταν τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο; Μην ήταν ο χρυσός και το ουράνιο; Τίποτα από αυτά. Εδώ παίζουν χοντροί παίκτες και όπως λέγεται όταν στον βάλτο παιζουν τα βουβάλια, τα βατράχια καλά θα είαι να κάθονται στην άκρη και να μασουλάνε μύγες. Και στην περίπτωση των δικών μας βατραχιών δεν ήταν μύγες. Ήταν ένας πακτωλός χρημάτων σε σκληρό συνάλλαγμα που θα έρχονταν από την ΕΟΚ μετά την ένταξη της Ελλάδας.

Οι ενταξιακές διαπαγματεύσεις της χώρας μας είχαν σταματήσει κατά τη διάρκεια της δικτακτορίας, εν μέρει και λόγω της δράσης των "αντιστασιακών". Σιγά μην άφηναν να τους ξεφύγει το κελεπούρι. Άλλωστε είχαν και προηγούμενη εμπειρία από το σχέδιο Μαρσαλ των ΗΠΑ που προέβλεπε μεγάλη βοήθεια προς την Ελλάδα. Το αποτέλεσμα ήταν τα δολλάρια να πάνε στους κατέχοντες και ο λαός να πάρει κάτι τσουβάλια με αλεύρι και γάλα σε σκόνη. Ετσι, το μόνο που ενδιέφερε τον Καραπιπερή και τους υπόλοιπους ήταν ο απόλυτος στόχος: Η άμεση ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ διότι "ανήκομεν εις την δύσιν", "δια την στερέωσιν της δημοκρατίας" και "διά την εξασφάλισιν από εσωτερικούς και εξωτερικούς κιδνύνους". Ο Καραπιπερής το πέτυχε με τα κολλητιλίκια του, παρά την αντίρρηση των Γερμανών που έλεγαν ότι σε έναν οικονομικό συνεταιρισμό δεν μπαίνεις με "πολιτισμό" και "ιστορία" αλλά με οικονομική συνεισφορά. Εννοείται ότι σε καμμιά περίπτωση δεν θα διακινδύνευε την ενταξιακή πορεία της Ελλάδας με πολεμικές πράξεις ή έστω και στρατιωτικές απαντήσεις σε θερμά επεισόδια. Αυτά ήταν για τους θερμοκέφαλους στρατοκράτες.

Μετά άρχισε το μεγάλο φαγοπότι. Ο Ανδρέας Ανδρέου που στην αρχή είχε μείνει στην απέξω, μπήκε πολύ γρήγορα στο νόημα και μάλιστα έγινε εξπέρ στο σπορ. Δεν γνωρίζω αν έχει υπολογιστεί ποτέ το σύνολο των εισροών στην Ελλάδα από την ΕΟΚ αρχικά και από την ΕΕ στην συνέχεια, σεφτείτε όμως ότι μόνο το Β' ΚΠΣ, το γνωστό πακέτο Ντελόρ, έφερε στην χώρα μας 9,6 τρισεκατομμύρια δραχμές. Τί έγιναν όλα αυτά τα χρήματα στη διάρκεια των 35 χρόνων; Μα τα έφαγαν οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι μαϊμού συνταξιούχοι, οι γιαλαντζή αγρότες κλπ. Σωστά, όμως με μια διαφορά. Όλοι αυτοί, μέχρι το 2002, έπαιρναν μυρωδάτες, φρεσκοτυπωμένες στο Χολαργό , πληθωριστικές δραχμούλες. Το σκληρό συνάλλαγμα πού πήγε;

Δυστυχώς δεν έχω επαρκείς γνώσεις οικονομίας αλλά υποθέτω ότι ένας από τους τρόπους που έγινε η απορούφηξη των κονδυλίων, που έστελναν οι κουτόφραγκοι ήταν και ο παρακάτω: Φτιάχνεις με ένα νόμο ένα δημόσιο οργανισμό με ένα απίθανο αντικείμενο πχ. "Οργανισμό Διαχείρισης Πάρκου Τάδε". Διορίζεις καμμια κατοσταριά κολλητούς σου (που τους πληρώνεις σε δραχμες) και του φτιάχνεις ένα παχυλό προϋπολογισμό που όμως χρηματοδοτείται από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Συνοχής. Φυσικά κανείς δεν ελέγχει ούτε τη σύνταξη ούτε την εκτέλεση του προϋπολογισμού. Κάπου στο δρόμο τα κονδύλια εξαφανίζονται, άλλωστε δεν είναι τίποτα άλλο παρά αριθμοί μέσα σε κάποια τραπεζικά δίκτυα. Με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζεις και κάτι άλλο. Δημιουργείς μια στρατιά βολεμένων και διεφθαρμένων που κάθονται μεταξύ του κοινωνικού συνόλου και της ακόμα πιο διεφθαρμένης πολιτικο-οικονομικο-δημοσιογραφικο-κλπ. κάστας. Κάτι σαν buffer που θα λέγαμε κι εμείς οι ηλεκτρονικοί.

Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε δημόσιο τις εφορίες, τους δήμους, τα υπουργεία κλπ. Ψάξτε για τον κατάλογο των δημοσίων οργανισμών που με πίεση της τρόϊκας προβλέπεται να καταργηθούν και θα σας φύγει το σαγόνι. Φυσικά θα υπάρχουν και άλλοι πιο σατανικοί τρόποι αλλά δεν έχω ακόμα τόσο βρώμικό μυαλό για να τους φανταστώ.

Όλη αυτή η μανούβρα, βέβαια, δημιουργούσε μια μαύρη τρύπα απίστευτων διαστάσεων, που την κουκούλωσε με κάτι μαγικά κόλπα ο Κωνσταντίνος Κουλουρτζής και μας έβαλε στο Ευρώ ξεγελώντας πάλι τους κουτόφραγκους. Σε τί αποσκοπούσε δεν ξέρω. Ήλπιζε μήπως να κουκουλωθεί η απάτη μέσα στο κοινό νομισμα; Πίστευε μήπως ότι με τον έλεγχο της ΕΚΤ θα σταματούσε η απορούφηξη και με την ανάπτυξη κάποτε θα καταφέρναμε να κλείσουμε τον καιάδα; Πιστεύω ότι έκανε μια προσπάθεια να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Η κατάσταση όμως είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραπιπερή, του νεώτερου, έκανε μιαν απέλπιδα προσπάθεια να ξεγελάσει πάλι τους κουτόφραγκους αλλά "μιά του κλέφτη, δυό του κλέφτη..." Τα υπόλοιπα τα ξέρετε.

http://www.skai.gr/news/finance/arti...etaxu-2003-11/

Θα ήθελα να γράψω και άλλα πολλά αλλά δεν έχω χρόνο...Βλέπω τους νοσοκόμους με τις άσπρες μπλούζες να έρχονται...Καθήλωση και ηλεκτροσπασμοθεραπεία...Νιώθω τη βελόνα...Οταν επιστρέψω από τη 14η διάσταση...ίσως...



"...ένέσεις, χάπια, ηλεκτροσόκ...για το καλό μου
κ' είμαι στο θάλαμο εννιά...για το καλό μου
στην ηρεμία, μήπως βρω τον εαυτό μου.
ΚΙ ΕΧΩ ΚΡΥΜΜΕΝΟ ΤΟ ΣΟΥΓΙΑ...ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΟΥ"

Γιάννης Μηλιώκας.



Τα λέμε.