billy
25-06-05, 21:24
Εντάξει, ο τίτλος είναι χιουμοριστικός, μη νομίσετε ότι θέλω να κάνω
τον έξυπνο η κάτι τέτοιο, απλώς μόλις κατάφερα να φτιάξω την
καλύτερη πλακέτα έως σήμερα και θέλω απλά να μοιραστώ μαζί
σας τις εμπειρίες που αποκόμισα...
Φυσικά να ευχαριστήσω εδώ τους φίλους μου mixos και gsmaster
για τις πολύτιμες συμβουλές τους !
Βασικά χρησιμοποίησα την φωτοευαίσθητη μέθοδο αφού, όπως είχα
πει και σε προηγούμενα posts, η μέθοδος με το σίδερο (press-n-peel) ήταν μεν
καλή αλλά η ποιότητα της πλακέτας είχε ένα άνω όριο το οποίο
δεν μπορεί εύκολα να ξεπεραστεί (εκτός και αν κάποιος δώσει $309 για να
πάρει πρέσα : http://www.techniks.com/PressPicture.htm ).
Έχω ένα θάλαμο εμφάνισης - ιδιοκατασκευή (για περισσότερες
λεπτομέρειες : http://www.electronics-lab.com/projects/oscillators_timers/019/index.html
και http://www.electronics-lab.com/action/gallery/labs/index.html?i=new_Billy_Lab2.jpg )
στον οποίο εκθέτω τις πλακέτες ακριβώς 10 λεπτά (πράγμα
βέβαια που εξαρτάται ως γνωστόν από τα Watts των UV λαμπών
και την απόσταση λαμπών - γυαλιού όπου εφάπτεται η πλακέτα).
Πρώτο κόλπο : ΔΙΠΛΗ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ !!! Με μονή διαφάνεια έφαγα
τα μούτρα μου γιατί το υπεριώδες φως την
διαπερνούσε ! Οπότε τις πλακέτες τις τυπώνω 2 φορές στον
Laser και βάζω τη μια διαφάνεια ΑΚΡΙΒΩΣ πάνω στην άλλη.
Για να το πετύχω αυτό αντί να εκτυπώσω ένα ορθογωνικό
frame που περικλείει το PCB (και το οποίο κακώς βγαίνει
στο χαλκό στο τέλος), τυπώνω μόνο 4 τετράγωνες
μικρες κουκκίδες στις 4 γωνίες. Ευθυγραμμίζοντας αυτές
τις μικρές κουκκίδες μεταξύ των δύο διαφανειών και κολλώντας
προσωρινά τις διαφάνειες με ΧΑΡΤΟΤΑΙΝΙΑ πάνω στο γυαλί του
θαλάμου εμφάνισης έχω την τέλεια αδιαπερατότητα !
Δεύτερο κόλπο : ΒΑΡΟΣ ! Αν απλά ακουμπήσω την
φωτοευαίσθητη πλακέτα στις διαφάνειες και κλείσω το
καπάκι του κουτιού δεν κάνω τίποτα. Το ίδιον βάρος
της πλακέτας και η όποια μικρή πίεση του καπακιού
δεν αρκούν για καλή επαφή διαφάνειας - πλακέτας με
αποτέλεσμα το φως να μπαίνει εκεί που δεν πρέπει !
Οπότε αφήνω ανοιχτό το καπάκι, βάζω ένα-δυο βαριά
ποτήρια (η ότι άλλο θέλετε αρκεί να μη σπάσετε το
τζάμι) και την κάνω με ελαφρά έξω από το δωμάτιο
γιατί ως γνωστόν οι υπεριώδεις ακτίνες μόνο καλό
δεν κάνουν στα μάτια. Ελπίζω να μην βγάλω καμιά
ουρά σε λίγα χρόνια...
Μετά ακολουθεί η εμφάνιση με διάλυμα καυστικής
σόδας. Εδώ εφόσον τα προηγούμενα βήματα έγιναν σωστά
και ΔΕΝ πέρασε καθόλου φως εκεί που δεν έπρεπε,
μέσα σε ένα-ενάμιση λεπτό έχει εμφανιστεί τέλεια. Μπορείτε
και με το δάχτυλο (thanks mixos) να βοηθήσετε χωρίς
να τη χαλάσετε, αρκεί το διάλυμα της σόδας να είναι
ΚΑΝΟΝΙΚΟ, δηλαδή ένα φακελάκι σε 1 λίτρο νερό και
όχι περισσότερο. Επίσης θα πρέπει να είναι σε
θερμοκρασία ΔΩΜΑΤΙΟΥ γιατί κρύο δεν κάνει τίποτα.
Γι' αυτό πάντα τη φυλάω μέσα στο σπίτι !
Τέλος, η αποχάλκωση. Εγώ χρησιμοποιώ FeCl3, με
βολεύει. Υπάρχει και η λύση του peridrol η ακόμα
και του ammonium persulphate (ρε παιδιά, ξέρει
κανείς πως λέγεται στα ελληνικά ;), το οποίο
στο εξωτερικό παίζει πολύ γιατί είναι
διαφανές. Τέλος πάντων, ότι θέλει ο καθένας.
Για την αποχάλκωση χρησιμοποιώ ένα λουτρό
από ακρυλικό (plexiglass), ιδιοκατασκευή κι αυτό
( http://www.electronics-lab.com/action/gallery/labs/index.html?i=new_Billy_Lab6.jpg )
το οποίο έχει θερμόμετρο και αεραντλία η οποία
δημιουργεί φυσαλίδες αέρα στην βάση του, οι
οποίες ανακατεύουν συνεχώς τον τριχλωριούχο
σίδηρο. Από την εμπειρία μου, η θερμοκρασία
του διαλύματος είναι μεν καλό να είναι υψηλή
(πχ σήμερα που είχε 30 βαθμούς έξω ήταν μια χαρά)
αλλά τον ΚΥΡΙΑΡΧΟ ρόλο στην ΤΑΧΥΤΗΤΑ και πολύ
περισσότερο στη ΠΟΙΟΤΗΤΑ - ΟΜΟΙΟΓΕΝΕΙΑ της αποχάλκωσης παίζουν
οι φυσαλίδες. Σήμερα λοιπόν η μικρή μου αεραντλία
χάλασε και αναγκάστηκα να φυσάω ο ίδιος στο
σωλήνα. Είδα λοιπόν ότι επειδή φυσώντας η δύναμη
του αέρα ήταν σαφώς μεγαλύτερη από αυτή της αεραντλίας
η διαδικασία διήρκησε το ΜΙΣΟ ΧΡΟΝΟ !! Συμπέρασμα :
καιρός να αγοράσω μεγαλύτερη αεραντλία !
Τελειώνω εδώ και sorry αν ήμουν πολυλογάς. Κάνω
attach ένα σκανάρισμα τμήματος της πλακέτας στα 600 dpi
για να δείτε το αποτέλεσμα. Οι λεπτοί διάδρομοι
είναι 16 mil (xιλιοστά της ίντσας).
Τελικά δεν το μετάνιωσα που το γύρισα στη
φωτογραφική μέθοδο...
τον έξυπνο η κάτι τέτοιο, απλώς μόλις κατάφερα να φτιάξω την
καλύτερη πλακέτα έως σήμερα και θέλω απλά να μοιραστώ μαζί
σας τις εμπειρίες που αποκόμισα...
Φυσικά να ευχαριστήσω εδώ τους φίλους μου mixos και gsmaster
για τις πολύτιμες συμβουλές τους !
Βασικά χρησιμοποίησα την φωτοευαίσθητη μέθοδο αφού, όπως είχα
πει και σε προηγούμενα posts, η μέθοδος με το σίδερο (press-n-peel) ήταν μεν
καλή αλλά η ποιότητα της πλακέτας είχε ένα άνω όριο το οποίο
δεν μπορεί εύκολα να ξεπεραστεί (εκτός και αν κάποιος δώσει $309 για να
πάρει πρέσα : http://www.techniks.com/PressPicture.htm ).
Έχω ένα θάλαμο εμφάνισης - ιδιοκατασκευή (για περισσότερες
λεπτομέρειες : http://www.electronics-lab.com/projects/oscillators_timers/019/index.html
και http://www.electronics-lab.com/action/gallery/labs/index.html?i=new_Billy_Lab2.jpg )
στον οποίο εκθέτω τις πλακέτες ακριβώς 10 λεπτά (πράγμα
βέβαια που εξαρτάται ως γνωστόν από τα Watts των UV λαμπών
και την απόσταση λαμπών - γυαλιού όπου εφάπτεται η πλακέτα).
Πρώτο κόλπο : ΔΙΠΛΗ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ !!! Με μονή διαφάνεια έφαγα
τα μούτρα μου γιατί το υπεριώδες φως την
διαπερνούσε ! Οπότε τις πλακέτες τις τυπώνω 2 φορές στον
Laser και βάζω τη μια διαφάνεια ΑΚΡΙΒΩΣ πάνω στην άλλη.
Για να το πετύχω αυτό αντί να εκτυπώσω ένα ορθογωνικό
frame που περικλείει το PCB (και το οποίο κακώς βγαίνει
στο χαλκό στο τέλος), τυπώνω μόνο 4 τετράγωνες
μικρες κουκκίδες στις 4 γωνίες. Ευθυγραμμίζοντας αυτές
τις μικρές κουκκίδες μεταξύ των δύο διαφανειών και κολλώντας
προσωρινά τις διαφάνειες με ΧΑΡΤΟΤΑΙΝΙΑ πάνω στο γυαλί του
θαλάμου εμφάνισης έχω την τέλεια αδιαπερατότητα !
Δεύτερο κόλπο : ΒΑΡΟΣ ! Αν απλά ακουμπήσω την
φωτοευαίσθητη πλακέτα στις διαφάνειες και κλείσω το
καπάκι του κουτιού δεν κάνω τίποτα. Το ίδιον βάρος
της πλακέτας και η όποια μικρή πίεση του καπακιού
δεν αρκούν για καλή επαφή διαφάνειας - πλακέτας με
αποτέλεσμα το φως να μπαίνει εκεί που δεν πρέπει !
Οπότε αφήνω ανοιχτό το καπάκι, βάζω ένα-δυο βαριά
ποτήρια (η ότι άλλο θέλετε αρκεί να μη σπάσετε το
τζάμι) και την κάνω με ελαφρά έξω από το δωμάτιο
γιατί ως γνωστόν οι υπεριώδεις ακτίνες μόνο καλό
δεν κάνουν στα μάτια. Ελπίζω να μην βγάλω καμιά
ουρά σε λίγα χρόνια...
Μετά ακολουθεί η εμφάνιση με διάλυμα καυστικής
σόδας. Εδώ εφόσον τα προηγούμενα βήματα έγιναν σωστά
και ΔΕΝ πέρασε καθόλου φως εκεί που δεν έπρεπε,
μέσα σε ένα-ενάμιση λεπτό έχει εμφανιστεί τέλεια. Μπορείτε
και με το δάχτυλο (thanks mixos) να βοηθήσετε χωρίς
να τη χαλάσετε, αρκεί το διάλυμα της σόδας να είναι
ΚΑΝΟΝΙΚΟ, δηλαδή ένα φακελάκι σε 1 λίτρο νερό και
όχι περισσότερο. Επίσης θα πρέπει να είναι σε
θερμοκρασία ΔΩΜΑΤΙΟΥ γιατί κρύο δεν κάνει τίποτα.
Γι' αυτό πάντα τη φυλάω μέσα στο σπίτι !
Τέλος, η αποχάλκωση. Εγώ χρησιμοποιώ FeCl3, με
βολεύει. Υπάρχει και η λύση του peridrol η ακόμα
και του ammonium persulphate (ρε παιδιά, ξέρει
κανείς πως λέγεται στα ελληνικά ;), το οποίο
στο εξωτερικό παίζει πολύ γιατί είναι
διαφανές. Τέλος πάντων, ότι θέλει ο καθένας.
Για την αποχάλκωση χρησιμοποιώ ένα λουτρό
από ακρυλικό (plexiglass), ιδιοκατασκευή κι αυτό
( http://www.electronics-lab.com/action/gallery/labs/index.html?i=new_Billy_Lab6.jpg )
το οποίο έχει θερμόμετρο και αεραντλία η οποία
δημιουργεί φυσαλίδες αέρα στην βάση του, οι
οποίες ανακατεύουν συνεχώς τον τριχλωριούχο
σίδηρο. Από την εμπειρία μου, η θερμοκρασία
του διαλύματος είναι μεν καλό να είναι υψηλή
(πχ σήμερα που είχε 30 βαθμούς έξω ήταν μια χαρά)
αλλά τον ΚΥΡΙΑΡΧΟ ρόλο στην ΤΑΧΥΤΗΤΑ και πολύ
περισσότερο στη ΠΟΙΟΤΗΤΑ - ΟΜΟΙΟΓΕΝΕΙΑ της αποχάλκωσης παίζουν
οι φυσαλίδες. Σήμερα λοιπόν η μικρή μου αεραντλία
χάλασε και αναγκάστηκα να φυσάω ο ίδιος στο
σωλήνα. Είδα λοιπόν ότι επειδή φυσώντας η δύναμη
του αέρα ήταν σαφώς μεγαλύτερη από αυτή της αεραντλίας
η διαδικασία διήρκησε το ΜΙΣΟ ΧΡΟΝΟ !! Συμπέρασμα :
καιρός να αγοράσω μεγαλύτερη αεραντλία !
Τελειώνω εδώ και sorry αν ήμουν πολυλογάς. Κάνω
attach ένα σκανάρισμα τμήματος της πλακέτας στα 600 dpi
για να δείτε το αποτέλεσμα. Οι λεπτοί διάδρομοι
είναι 16 mil (xιλιοστά της ίντσας).
Τελικά δεν το μετάνιωσα που το γύρισα στη
φωτογραφική μέθοδο...